Geen woorden…
Net als zovelen zoek ook ik naar adem na wat zich heeft voltrokken jegens Israël.
Om nog maar niet te spreken wat zich kan en waarschijnlijk zal voltrekken, jegens beide burgerbevolkingen,
nu de geest van geweld massaal uit de fles is gekomen,
en reactie op reactie zal volgen…
Voor wie bij dit alles nog twijfelt over de intenties van Hamas,
lees hun handvest (op CIDI), om genoeg te weten,
dat vanuit de daar beschreven optiek vrede met Israël gewoon geen optie ís,
en waardoor in de praktijk iedere poging om te komen tot normalisering van de betrekkingen
in de kiem verstoord is.
Waardoor geen einde lijkt te kunnen komen aan die verstikkende wederkerige wurggreep,
waaronder velen lijden, aan beide zijden.
Daarbij: wie zoiets durft te ondernemen, nota bene op de feestdag Simchat Tora…
De feestdag, waarin door het Jodendom in Israël en overal ter wereld
wordt gevierd hoe kostbaar het is dat er door God goede wetten gegeven zijn.
Met als essentie: de liefde van en tot God en jegens de naaste hooghouden.
Wij stonden er vorige week tijdens de Israëlzondag bij stil.
En ja, we hebben er allemaal onze handen meer dan vol aan.
Maar juist op een dag dat gevierd zou moeten worden
hoe goed het is als mensen zich aan het goede toewijden,
doet men het meest gruwelijke…
Nogmaals, geen woorden hiervoor…
Juist nu, afgelopen sjabbat, werd het lezen uit de boeken van Mozes voltooid.
En juist nu begon en begint het leesrooster van de synagoge ook komende sjabbat weer opnieuw.
Met Genesis.
Over God, die vanaf het begin van zijn scheppingswerk zei
dat er licht moest komen.
Uit onze diepe verbondenheid met Israël,
en uit solidariteit met ieder mensenkind dat hunkert naar licht,
lezen wij als kerk komende zondagmorgen met de synagoge mee.
En bidden we om vrede en recht,
om licht
voor de mensen in Israël
voor de mensen in Gaza
en alle volkeren op aarde.
(En het zou wat mij betreft goed zijn als vele kerken dit zouden doen.)