Kerst valt in december, de maand van de inkeer.
Alles om ons heen wordt donkerder en stiller.
De natuur keert in, de bladeren zijn gevallen, de bomen staan roerloos.
Iets dergelijks kun je ook zelf zo voelen.
December kan een heerlijke tijd zijn van innerlijke rust.
Niets moeten, niet erop uit, niet van alles ondernemen.
Maar gewoon stil worden.
Zijn.
Deze maand past prachtig bij het kerstverhaal.
Ook daar draait alles om het innerlijk.
In zijn lofzang zingt Zacharias van:
”de innerlijke barmhartigheid van onze God” (Lukas 1:78)
God heeft een heel diep innerlijk.
En wat vind je daar uiteindelijk?
Barmhartigheid.
Bewogenheid.
Het bijzondere is, dat die bewogenheid er niet vanaf spat.
Die zit diep van binnen.
Dáár moeten we naartoe:
met een antenne voor Gods innerlijk,
die zich laat zóeken,
achteraf, in een stal.
Die bij die zoektocht ook iets in óns kan activeren:
innerlijke vrede,
verbonden met die bewogenheid van God om ons.
Dat vind ik altijd het mooie van kerststalletjes,
die je deze maand overal ziet.
Ze ademen iets intiems.
Temidden van het donker:
een kleine, geborgen wereld van Gods licht en liefde.
In dat Kind in de kribbe is God met zijn innerlijke liefde Zelf aanwezig.
En als mens mag je je laten meevoeren naar die stille stal.
Om de vrede van Christus te ontvangen.
Dit jaar heb ik ook zelf voor het eerst een kerstgroepje gemaakt:
Uit lindenhout sneed ik Maria en Jozef.
Zij zijn in stille aanbidding ingekeerd,
vol vrede bij het Kind,
Jezus.
Het was mooi om te doen.
Misschien dat er iets van het lijnenspel van dat vredige neigen en inkeren rust brengt in uw hart.
Want Hij is ook voor u geboren.
Gezegende Advents- en Kersttijd gewenst.