Vandaag is het dankdag voor gewas en arbeid. We lezen Genesis 8: 15-22. Over Noach die de ark weer uit mag trekken, na een ongelooflijk dramatische en intense periode.
Hij krijgt een gebod mee van God: om, met alle mensen en dieren die bij hem aan boord zijn, weer te gaan léven.
Het is zeer opvallend dat Noach nog iets extra’s doet: hij bouwt een altaar, en brengt een offer. Dat had God niet specifiek gevraagd. Maar Noach doet het ‘gewoon’ – uit dankbaarheid.
En dat spontane, die uiting van dankbaarheid om een nieuw begin, om het weer mogen opademen na een zware periode, dat raakt op zijn beurt God.
God ruikt het offer van Noachs dankbaarheid aan Hem, zo vertelt de tekst, en zegt in zijn hart:
Ik zal de aarde niet langer vervloeken,
maar voortaan zullen zaaien en oogsten,
kou en hitte
zomer en winter
dag en nacht
niet ophouden.
Met andere woorden, de Bijbel laat zien: Noachs dankbaarheid bouwt iets goeds op. Het roept een reaktie op bij God die er mag zijn!
Want God, dankbaar om Noachs dankbaarheid, verandert iets wezenlijks in de structuur van de schepping: er zit voortaan een zeker ritme en regelmaat in. De vloek waarmee Adam destijds het paradijs uit was gestuurd (de aarde die dorens en distels zou voortbrengen) is veranderd in iets goeds: er kan voortaan gezaaid worden en geoogst.
Het is daarom waardevol te beseffen dat wij in diezelfde wereld leven van ”na Noach”, die gestoeld is op dankbaarheid.
Want die diepe zin ligt in de vertelling over Noach.
Dankbaarheid – door filosofen wel ”de hoogste vorm van het menselijk denken” genoemd.
Danken – het is in onze taal zelfs afkomstig van het woord ”denken”.
Danken: bedenken wat er goed is in je leven.
En daarvoor danken.
Dat roept altijd weer een positieve reaktie op, bij de a(A)nder.
Hoe kostbaar, dat er een Dankdag voor gewas en arbeid is!
